161.damla

Okumayan bir insanın bildiği şeyler duyduğu şeylerdir; duyduğu şeylerin de yüzde altmışı biraz yalan, biraz yanlış, biraz da eksiktir.

Necip Abdurrahmanoğlu

160.damla

Saksı kafalı birine ağacın ne olduğunu anlatamazsın, saksıya ancak ot ekilir.

Necip Abdurrahmanoğlu

159.damla

Barış gibi bir zafer geldiğinde ahmaklar bunu anlayamayacaklar.

Necip Abdurrahmanoğlu

158.damla

Havin

Tahttan düşürülmüş bir kentin çocuğuydu Havin,

Hasankeyf gibi boynu bükük, gözü yaşlı

Ve ayakları üryandı;

Yanakları elma kızılı ve derin gamzeliydi,

Dudakları babasının elleri gibi çatlak,

Gözleri annesinin acısı kadar büyüktü.

Karasını bahtından almıştı örgülü, uzun saçları,

Ellerine kına yakılmıştı bileklerine kadar,

Alnına zift çalınmış beyaz güvercinler topluyordu bakışları,

Zülfikardan bir iz yoktu narin, gevrek dudaklarında,

Ana sütü gibi paktı Havin;

Bilmezdi nasıldır sıcaklığı bir başka elin.

Gözünü kan bürümüş bir avcının kurbanıydı o,

Çekmişti elini eteğini umut memleketinden,

Rüyasında bile bir Mem endamı görmemişken

Dudağına Zin Türküsü’nün tınısı yapışmıştı aniden.

Gözlerinin ferini mezar taşlarına bağlamıştı,

Şimdi bin yıl uzunluğundaydı bütün dalgınlıkları,

Her bir hayali küflenmişti avuç içi duldalarında,

Münzeviydi artık karakalem çalışması hayatında.

Geçmişinden kalma tozpembesi yoktu Havin’in,

Gün be gün çatlak alnına sızıyordu geri kalan günleri,

Gözyaşından okyanuslar biriktiriyordu Yusuf Kuyusu gamzelerine,

Ekşimtrak ölümü içmişti, hayatın tatlı şerbeti yerine.

Tamı tamına yirmi yaşındaydı Havin,

Yani ömrünün baharındaydı henüz,

Fakat mevsimlerinin boynunu vurmuştu cellatlar,

Müebbetle zincirlemişlerdi onu zemheri ayına.

Bir zalimin namlusuna ferman düşmüştü sevdiği,

Bu nedenle Havin mütemadiyen ağlıyordu,

Kırık mandallarla asıyordu bir uçuruma geleceğini,

Derd-i yar ile çoğalırken kanayan sol yanından

Gıdım gıdım eriyordu güneş görmeyen tarafından.

24.12.2010 Tbilisi

MaviAda Dergisi 21.sayı

Necip Abdurrahmanoğlu

157.damla

                                                   

Senin ne haddinedir
Beni bir kez anlamak;
Acıyı ben çektiysem
Onun sırrı bendedir.

Necip Abdurrahmanoğlu

       

156.damla

Filistin

Tene mezar kazırken

Yalandan mistik güneşler,

Kırıldı bir tenhada

Karanfilleri gözbebeklerimin.

Çocuklar korkularıyla

Yanmış kirpiklerime biniyordu,

Üstüme bomba yüklü

Atlı karıncalar yürüyordu.

Her geçen dakika

Notaları eksiliyordu ezgilerimin,

Avuçlarımdan semaya durmadan

Dua gemileri kalkıyordu,

Tabut dolusu insan morarırken

Hastane morglarında

İnsanlığa lâl,

Kalbime melâl akıyordu.

Davutyıldızının kanlı pençesine

Düşmüştü kaderim,

Şehitlerimin gözlerine bakmak

Sakallarımı titretiyordu,

İnsanlık arenasından boş döndükçe ellerim

Seccadem bebek çığlığı olup

Yedi kat arşa yükseliyordu…

Kanlı kefenimi sarmak

Anneme ağır geliyordu,

Açıktı kapıları evsiz duygularımın,

Çaresizdim…

Kimsesizdim…

Ağlıyordum…

Bıçkının dişlerine sıkışıyordu

Yardıma açılan ellerim,

Güneş saçlarımı sürekli teğet geçiyordu,

Kudüs kan kaybından ölürken

İstanbul raksla kendinden geçiyordu…

Özgür Üniversiteli Dergisi 11.sayı

Necip Abdurrahmanoğlu

155.damla

12 Seansı

Yelkovan akrebe on iki seansının katmerli öpücüğünü bağışlıyor,
Ben pijamalarımı üzerime geçirmiş, bir elimde pipo
Şizofren akşamdan kalan yalnızlık çayımı içiyorum,
Bunaltmasın diye ruhumu ihtiyaç fazlası gülücükler
Ekstra mutlulukları kuyruklu yıldızlara bağışlıyorum…

Tiflisikibinon
-Mevsimsiz Kültür Sanat Edebiyat Platformu-

Necip Abdurrahmanoğlu

154.damla

Son Darbe

Şirret bir komutanın balyozu inince tepemize

En çok toprağa düşmek geldi aklıma nedense...

Birden bire soldu bahtsal bir gen olan buğday tenlerimiz,

Dedim; ulu putlar ve kuklaları varken biz kimiz?

Sustum, tek kelime edebilecek mecalim kalmadı,

Son halifenin ahı düştü kent kadar yorgun gözlerimden,

Tırnakları çekilen dünyam sevinç(!) gözyaşlarına boğuldu,

Sus yemiş dilim aniden bir intihar eylemcisi oldu.

Hücrelerimden ciğerime bir kasvet döküldü inleterek,

Ağlamak yakışmayınca susarak kustum bütün çığlıklarımı,

Sırılsıklam küfürler karışınca moleküllerimden havaya,

Dedim; barış bu ülkeye hep ağır siklet bir rüya...

Sonra çıkardım zulamdan zifiri bir isyanın son nefesini,

Sürdüm kaldırım taşlarının ustura yemiş ak saçlarına,

Bir ah yükseldi ki semaya hiçbir kelime anlatamaz,

Bir ah işittim ki, benzemez kan şırıltısına...

13.05.2012/Yalova

Necip Abdurrahmanoğlu

153.damla

               Çilek Yarim

               ben ona çilek derdim;
               dudakları kırmızı
               ve çilek tadındaydı,
               gözlerine her baktığımda
               çilek çiçekleri açardı,
               ben ona çilek derdim
               o utanır ve kızarırdı… 

                   Necip Abdurrahmanoğlu

152.damla

Şubat Şehri Ve Sen

İstanbul'a yağmur yağıyordu karla karışık
Şehir ıslak karı emiyordu, bedenim sensizliği,
Manyetik çemberine girmiştim bir kere
Bir yanımda nefret, bir yanımda bağlılık tiryakiliği.

Sokaklar şehvetle sarılmıştı hüznün katmerlisine
Donmuş saçaklardan sızıyordu memnu sevdalar,
İstanbul'a yağmur yağıyordu karla karışık
Ben perme-perişan peşindeydim, öylesine...

Derisi yüzülmüş duygulara tuz basıyordu koca karılar,
Bir tapınakta ateşe verilmiş gibiydi bizle yaşıt tabular
Üstümüze yağmur yağıyordu karla karışık
Koynumuzda yalın ayak, başı açık duygular.

Bir Şubat günüydü, bir ince sızı
Gökten kefen yağıyordu üzerimize
Her şey bizi izliyordu elem içinde;
Akrep kulede donmuştu, yelkovan gözlerinde,

Bende ‘sen olmuş ben’i emiyordu dudakların
Sadece ıstırap örtmüştük solgun tenlerimize
Ustura gibi çiziyordu gergin şakaklarımı saçların
Şehir bir başka donuktu o gün,
Sen bir başka soğuk...

Aşkın sükûnunda inliyorduk durmadan, ikimiz
Her şey içine kapanmış biz ölüm dansındaydık
İnadının poyrazında savrulurken üryan bedenlerimiz,
Gözbebeklerimizde demleniryordu bütün elemlerimiz...

Yüzümüze bakmıyordu ayıp sempatizanı kaldırımlar;
İstanbul'a yağmur yağıyordu karla karışık
Ben Mecnun rolünü bulaştırıyordum elime-yüzüme,
Günün firari Leyla'sı işlemişti ruhunun izbelerine...

Dudaklarımızın çatlağından yüreğimiz damlıyordu, tıp tıp…
Rüzgâr ıslığını bize demli demli çalıyordu;
Aşk soğuğu ile kavrulurken kızarmış tenlerimiz

Kristal buz gibi çatlıyordu, kaçamaklı gözlerimiz.

Şimdi Arapsaçına dönmüş yılları ayıklıyorum,

İstanbul'a hala ıslak kar yağar mı, bilmem!
Lakin içimi hala kemirir, boynu bükük duygular...

İnegöl/2008

Necip Abdurrahmanoğlu

151.damla

Ölüm-Yaşam ve Akşam

Bir seda duyduk,ansızın durduk;

Ölüm!..seslenmekteydi ince minarelerden,

Yağmur öncesi şimşeklere gömüldü ruhumuz,

Meğer güneş altında da kesilirmiş insan buz.

Ah,bütün gündüzlerden korkar olmuşum,

Annemi görsem mezar taşlarını hatırlarım,

Sela!..alnımızda derin izler bırakır,

Sefiller diyarında biz günah yarışındayız...

Acının ekildiği tarlalardan akıyoruz,

Güneş kızgın,ay gururlu, biz çocuk...

Ateş huzmelerinin en haylazı ellerim,

Hangi yöne dönersem çatlıyor kemiklerim.

Özgür Üniversiteli Dergisi 13. sayı

Necip Salacan

150.damla

149.damla

Çocukluğumuzda hiçbir şey cehennem karası gelmezdi gözlerimize,
Öyle ki, ince bir sır dokur gibi serin siyahını çalardı gecelere karanlık...


Necip Abdurrahmanoğlu

145.damla

Zulüm tarlasına hapsedilmiş boynu bükük bir İstanbul Lalesi olmaktansa zulme karşı dimdik duran bir çöl kaktüsü olmayı her zaman yeğlerim.

Necip Abdurrahmanoğlu

148.damla

Biraz Sonra

Güneş battı,
Gök karardı,
Akaşam döndü evine,
Biraz sonra
Eski günler dikilecek
Gözlerimin önüne,
Saniyeler kemirecek yarınımın altını,
Miadı dolmuş aşklar
Zorlayacak kapımı.

2011 Tbilisi

Necip Abdurrahmanoğlu

147.damla

   Ne Tuhaf Bir Gün

   Küsmüş bugün pervazlara güvercinler, 

   Bilinmez neden.
   Buğulu camlardan bakmakla mükellef
   Çaresiz bekleyenler,
   Çakırkeyf bir rüzgar eşliğinde
   Sıcak bir dost selamı bekler
   Etrafa belli belirsiz bakan gözler.

    2009 Tbilisi

   Necip Abdurrahmanoğlu

146.damla

Kadınım
Sen yemeğimi yap,
Çayımı koy,
Yolumu gözle;
Ben yıldız taşırım gamzelerine
Sen gül endam kızlar,
En hasından yiğitler doğur
Ben başını yıkar,
Saçını tararım işten yorgun dönünce…

Necip Abdurrahmanoğlu

144.damla

Karanlıkta kalmış aydın sandıklarımız,
Ben aydın olmak istemiyorum;
Şayet aydın buysa, yaşasın karanlığımız!

Necip Abdurrahmanoğlu

143.damla

 

Yeniden

Bakireliği alınmış rezil kaldırımlarda

kimi görsem,
kimi sevsem

ölü sevgilim can bulur yeniden.
Dudaklarıma uzanamasa da

uzanıp tutar

titreyen ellerimden.

Tiflisikibinsekiz

Necip Abdurrahmanoğlu

142.damla

Yalnızlığa Dair

Bir şehrin en kuytu mahallesinde
Sinmişken içime gecenin rengi
Bir yağmur alır da götürür beni,
Bir hasret alır da bitirir beni.

Bir şehrin en kuytu mahallesinde
Yarım ay gibiyim, eksik bir yanım,
An be an eriyen bir mum gibiyim,
Kırılgan, alıngan bir ney gibiyim…

2010 İnegöl

Necip Abdurrahmanoğlu

141.damla

İstanbul'a bir düştüm ki düşümüm dudakları patladı...

Necip Abdurrahmanoğlu

140.damla

Meğer harf inkılabı gibi cahilleştirirmiş insanı aşk...

Necip Abdurrahmanoğlu

139.damla

Hayat bana verilmiş kocaman bir lütuftur,

O bana gün verdikçe ben ona gülümserim.

Necip Abdurrahmanoğlu

138.damla

Sen Kal Ben Giderim

Sen hatırıma geldikçe
dudaklarım kurur
benzim solar,
kirpiklerim ıslanır;
ben benden giderim...

ben benden giderim yar,
geride bir sen kalır...

Necip Abdurrahmanoğlu

138.damla

5Nolu Görüşme

zincirler söküldü,
kapılar açıldı,
annem önde,

devlet peşinde;
kırk derde
kırk darbe
vurmaya hazır
kırk gardiyan
kırk copla
hazır kıta
tek siperde.

karşı duvarda kodaman puntolarla: "TÜRKÇE KONUŞ ÇOK KONUŞ"

- ez Tırki nızanım.
- çık dışarı devlet düşmanı!
...paaattt...küütttttt....ve PAT pat....ve küt KÜT ve küt...
biz insanlığımızı kırk sene böyle büyüttük.

Necip Abdurrahmanoğlu

Tiflis2011Aralık


ez Tırki nızanım: ben Türkçe bilmiyorum.

------


not: bu şiirimin faşistleri gıdıklayacağını biliyorum ama neylersin,

ben masal yazmadım;
ben bir şairim,
ürkerler gölgemden
kül kedileri,
adıma çizdiğim
renksiz dünyamda
saklanır Kaf Dağı,
ötmez Ankalar.

137.damla

Aman!

Yol uzadıkça uzar,
Etrafımız toz duman
Beynimiz misket kadar,

Düştüğümüz dert umman,
Ölüler sandık sandık,
Karışmış sapla saman,
Uyanmasın insanlık,
Aman dikkatli davran...

Necip Abdurrahmanoğlu

136.damla

Kendinden geçtiğin yerde seni bekleyen şeydir aşk. Ne kadar kaçarsan kaç sadece kendinden kaçarsın, yüreğini hırpalayan aşktan değil.

Necip Abdurrahmanoğlu

135.damla

Yağmuru boncuk bir akşam üstü

Hüzne gark olursa demli gözlerin,

Üzülüp iç çekme Yusufi kuyulardan

Kayalara çarpan istiridyeyi düşün...

Necip Abdurrahmanoğlu

135. damla

Sürat bir savaşta en büyük silahtır. Çünkü zaman seni hem psikolojik olarak, hem de fizyolojik olarak yıpratacaktır. Fakat sürat acelecilik değildir.

Necip Abdurrahmanoğlu

.

134.damla

Biz içinde kaybolalım diye aşkın gözü kördür


Necip Abdurrahmanoğlu