154.damla

Son Darbe

Şirret bir komutanın balyozu inince tepemize

En çok toprağa düşmek geldi aklıma nedense...

Birden bire soldu bahtsal bir gen olan buğday tenlerimiz,

Dedim; ulu putlar ve kuklaları varken biz kimiz?

Sustum, tek kelime edebilecek mecalim kalmadı,

Son halifenin ahı düştü kent kadar yorgun gözlerimden,

Tırnakları çekilen dünyam sevinç(!) gözyaşlarına boğuldu,

Sus yemiş dilim aniden bir intihar eylemcisi oldu.

Hücrelerimden ciğerime bir kasvet döküldü inleterek,

Ağlamak yakışmayınca susarak kustum bütün çığlıklarımı,

Sırılsıklam küfürler karışınca moleküllerimden havaya,

Dedim; barış bu ülkeye hep ağır siklet bir rüya...

Sonra çıkardım zulamdan zifiri bir isyanın son nefesini,

Sürdüm kaldırım taşlarının ustura yemiş ak saçlarına,

Bir ah yükseldi ki semaya hiçbir kelime anlatamaz,

Bir ah işittim ki, benzemez kan şırıltısına...

13.05.2012/Yalova

Necip Abdurrahmanoğlu

111.damla

Gerçek şair, uyumadığından ve uyutulamadığından rüya tabirlerine ihtiyaç duymaz...

Necip Abdurrahmanoğlu

.

68.damla

ÇARMIH

Bir dilin bohçasında saklanırken

En keskin acıyla kavrulmuş kelimeler,

Tatlı hayalleriyle serfiraz olurdu

Saray hülyalarıyla meşk olan cariyeler.

Ve İsa çırpınırken kurulu çarmıhtan

Bir güvercin misali göğe doğru,

Ancak giydirmek yakışırdı göğe

En korkunç karanlıkları!

O an moruk bir karıncanın

Kanadınca çarparken yorgun yürekler,

Uyuklardı en derin uykusunda

En korkunç iskeletler.

Susturulmuştu şairler

Ve öldürülmüştü

Zihinlerdeki en can alıcı kahraman,

Meydanları ele geçirmişti

Heveslisi kudurmanın

En vahşi köpekler.

Nihayetinde çınlarken

Acı çığlıklarla

Göğün yüzü kızarmamış derinlikleri,

Beyhudeydi ruh bulması

En içten duyguların en can yakıcı közleri.

Ve kalmışken saf ruhlu meleklere

Gökten yere lanetleri yağdırmak,

Faydasızdı soluğu kesilmiş bir gün batımına

Pişmanlıkla haykırmak.

Oysa yaşatmamalıydı

Hz. İsa’ya o lanet olası anı,

Ayaklandırmak gerekti

En ücra köşesiyle

Önceden cihanı.

2007 Tbilisi

Necip Abdurrahmanoğlu