15 Ocak 2013 Salı

154.damla



Son Darbe

Şirret bir komutanın balyozu inince tepemize
En çok toprağa düşmek geldi aklıma nedense...
Birden bire soldu bahtsal bir gen olan buğday tenlerimiz,
Dedim; ulu putlar ve kuklaları varken biz kimiz?

Sustum, tek kelime edebilecek mecalim kalmadı,
Son halifenin ahı düştü kent kadar yorgun gözlerimden,
Tırnakları çekilen dünyam sevinç(!) gözyaşlarına boğuldu,
Sus yemiş dilim aniden bir intihar eylemcisi oldu.

Hücrelerimden ciğerime bir kasvet döküldü inleterek,
Ağlamak yakışmayınca susarak kustum bütün çığlıklarımı,
Sırılsıklam küfürler karışınca moleküllerimden havaya,
Dedim; barış bu ülkeye hep ağır siklet bir rüya...

Sonra çıkardım zulamdan zifiri bir isyanın son nefesini,
Sürdüm kaldırım taşlarının ustura yemiş ak saçlarına,
Bir ah yükseldi ki semaya hiçbir kelime anlatamaz,
Bir ah işittim ki, benzemez kan şırıltısına...

13.05.2012/Yalova
Necip Abdurrahmanoğlu

7 yorum:

  1. senin şiirlerini okuyunca içim acıyor çoçuk

    YanıtlaSil
  2. Yanıtlar
    1. İman edenin umudu olmaz mı? Ya da iman eden umudunu yitirmişse imanını tazelemesi gerekmez mi? Dolayısıyla şüphesiz iman etmiş biri olarak umutsuz olmam ne mümkün. Dertli yazdığımı biliyorum. Dahası ben yazmıyorum. Acılar bana sen böyle yazacaksın diyor ben de emre itaat etmek zorunda kalıyorum, hepsi bu.

      Sil
  3. "Şiir benim umut yüklü çocuklarımdır, ve davamın sloganıdır..."

    YanıtlaSil