Son Darbe
Şirret
bir komutanın balyozu inince tepemize
En
çok toprağa düşmek geldi aklıma nedense...
Birden
bire soldu bahtsal bir gen olan buğday tenlerimiz,
Dedim;
ulu putlar ve kuklaları varken biz kimiz?
Sustum,
tek kelime edebilecek mecalim kalmadı,
Son
halifenin ahı düştü kent kadar yorgun gözlerimden,
Tırnakları
çekilen dünyam sevinç(!) gözyaşlarına boğuldu,
Sus
yemiş dilim aniden bir intihar eylemcisi oldu.
Hücrelerimden ciğerime bir kasvet döküldü inleterek,
Ağlamak
yakışmayınca susarak kustum bütün çığlıklarımı,
Sırılsıklam
küfürler karışınca moleküllerimden havaya,
Dedim;
barış bu ülkeye hep ağır siklet bir rüya...
Sonra
çıkardım zulamdan zifiri bir isyanın son nefesini,
Sürdüm kaldırım taşlarının ustura yemiş ak saçlarına,
Bir
ah yükseldi ki semaya hiçbir kelime anlatamaz,
Bir
ah işittim ki, benzemez kan şırıltısına...
13.05.2012/Yalova
Necip Abdurrahmanoğlu |
senin şiirlerini okuyunca içim acıyor çoçuk
YanıtlaSil"Derdim var ki kalemim dertli yazar" abla...
SilBu umutsuzluk niye???...
YanıtlaSilİman edenin umudu olmaz mı? Ya da iman eden umudunu yitirmişse imanını tazelemesi gerekmez mi? Dolayısıyla şüphesiz iman etmiş biri olarak umutsuz olmam ne mümkün. Dertli yazdığımı biliyorum. Dahası ben yazmıyorum. Acılar bana sen böyle yazacaksın diyor ben de emre itaat etmek zorunda kalıyorum, hepsi bu.
Sil"Şiir benim umut yüklü çocuklarımdır, ve davamın sloganıdır..."
YanıtlaSilKutlarım Necip bey,
YanıtlaSilTeşekkür ederim Nazif Bey,
Sil